Wyróżniamy dwa główne rodzaje metod ewaluacji: metody relatywne oraz metody absolutne.

  • Metody relatywne są wykorzystywane, gdy konieczne jest porównanie pracowników względem siebie, na przykład w celu identyfikacji najlepszych lub najsłabszych członków zespołu, szczególnie w dużych organizacjach. Do tych metod należą:
    ◦ Ranking (uszeregowanie od najlepszego do najgorszego).
    ◦ Portfolio personalne (grupowanie pracowników na strategicznie zaplanowane grupy).
    ◦ System porównywania parami (zestawienie każdego pracownika z innymi w zespole).
    ◦ Technika rozkładu normalnego (założenie, że większość pracowników ma średni poziom, a mniejszość wyniki skrajne). Głównym minusem metod relatywnych jest potencjał do rywalizacji i demotywacji oraz brak uwzględnienia indywidualnych kontekstów pracy.
  • Metody absolutne koncentrują się na ewaluacji jednostek, przyjmując firmowe cele lub standardy jako punkt wyjściowy. Wyniki innych osób nie są tu punktem odniesienia, co pozwala na większą obiektywność i minimalizuje ryzyko błędu ludzkiego (np. z powodu sympatii/antypatii). Umożliwiają one dostrzeżenie pełnego zakresu kompetencji danej osoby, włącznie z mocnymi stronami i obszarami wymagającymi wzmocnienia.